Μάλλον μέχρι τώρα θα είδατε το βίντεο της Κατερίνας Μουτσάτσου,που έχει κατακλύσει το διαδύχτιο.
Ποιά η γνώμη σας για το βίντεο " Κατερίνα η Ελληνίδα";

Πραγματικά δεν ήξερα πώς να το ψυχολογήσω.
Από τη μια νιώθω έντονα πολλά απ΄όσα λέει από την άλλη δεν μου άρεσε το ξέσπασμα της.
Με κίνδυνο να ξεπέσω στην κατηγορία Αδάμ,πέρασε από το μυαλό μου η λέξη "υστερικό".

Μετά κάποιος αναφέρει πως πρόκειται για αντιγραφή διαφήμισης καναδέζικης μπίρας.

Παρακολουθώ τη διαφήμιση.
Τώρα ναι,το καταλαβαίνω.


Ο όρος "αντιγραφή" υπερβολικός.
Στην Τέχνη υπάρχει ο όρος "Παράφραση".

Η καναδέζικη διαφήμιση, καυστηριάζει την χλιαρή υποτίμηση των Καναδών από τους πολίτες των Η.Π.Α. Προσωπικά την υποτίμηση και την κοροϊδία για τον Καναδά,τη γνώρισα από αμερικανικές σειρές. Έντερ Μπάρνι. ("Γιατί σας επιτρέπουμε να είσαστε Κράτος;")Έξιτ Μπάρνι. Μη έντερ Μητσόφ. Μη έντερ είπα! Βρε μην επιμένεις! Ξουτ!

Η ελληνική παράφραση, με βρίσκει σύμφωνη σε πολλά:'Όχι,δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος ούτε πίνω συνέχεια ούζο,ούτε γνωρίζω τον Γιάννη και τον Δημήτρη από την Ελλάδα!Και ναι,μιλώ περισσότερες γλώσσες από τον μέσο πολίτη των πλείστων χωρών,έχω το θάρρος να ζήσω στο εξωτερικό (περίμενε,αυτό είναι δικό μου;παρασυρθήκαμε!...Σίγουρα δεν λέω "Όπα!" σε κάθε δεύτερη μου κουβέντα! (αυτό πάει για τους Παγοχωρίτες φίλους μας που θέλουνε να το λένε και να το ακούνε όποτε βγούμε έξω,και τους ρωτάω αν πεθυμάνε τους παππούδες τους)

Είναι κάποια κλισέ που δυστυχώς τα πιστεύουν στο εξωτερικό. Και τα ρωτούν. Και τα θεωρούν αυτονόητο. Όπως ότι επειδή ετοίμασα ελληνικό μπουφέ στο σπίτι μας στο περσινό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ,οι γονείς μου θα έχουν ελληνικό εστιατόρειο κάπου στην Λουκανικούπολη. Α ναι,σε αυτό που τους καλέσαμε για τα γενέθλεια του Λάβη. Αυτό βέβαια,το πίστεψαν μόνο οι παγοχωρίτες συναδέλφοι του,όχι οι ξένοι. :)

Κάποια κλισέ τα δεκτήκαμε και οι ίδιοι.Ότι συνέχεια διασκεδάζουμε και πίνουμε και "κλέβουμε" τεμπελιάζοντας. Συγγνώμη κυρία Προκατάληψη, να σε ρωτήσω κάτι; Ήξερες τους παππούδες μας; Ήταν οι παπούδες μας έτσι; Είναι οι γονείς μας έτσι; Οι δικοί μου πάντως δεν είναι! Είναι "η Γενιά των Αποσκευών" έτσι; 
Τα νειάτα τους άφησαν στα εργοστάσια της δυνατής Παγόχωρας, και της αλαζονικής Βρεττανίας. Μην αρχίσω για τις Η.Π.Α.!

 Μήπως είναι καιρός να απαλλακτούμε κι από τα κλισέ κι από τον όρο Γραικός;
ΔΕΝ ξέρω,ο όρος είναι παλαιότερος των Οθομανών όπως πολλοί δεν γνωρίζουν.
Αλλά γιατί δεν χρησιμοποιούμε στο εξωτερικό τον ορθό,αυτόν που χρησιμοποιούμε και οι ίδιοι;

ΕΛΛΗΝΕΣ και όχι Γραικοί.

Φτάνει βέβαια να μην περιμένουμε από τον Πύρρο Δήμα να σηκώσει μόνος του ολόκληρο ΠΑΣΟΚ,και εμείς να μην σηκώνουμε άλλο Βουλευτική Ασυλία,Προεδρική Ασυλία,Πεζεβέγκικη Ασυλία Παγκαλομητσοφίων.
Διότι μετά μένουμε ραγιάδες και τίποτα άλλο.

Τί γράφει η ίδια για το βίντεο της όμως;

Η μετάφραση της Μωβ, που σίγουρα δεν είναι μεταφραστίς (ή μεταφράστρια αν αγαπάτε) μα σίγουρα έκανε μια προσπάθεια πιστής απόδοσης του ποιήματος του Γκρας στην ελληνική.

Η απόπειρα πιστής μετάφρασης έγινε μετά από τη λυπηρή (επανα-)διαπίστωση πως ο πλείστος κόσμος,ανεξάρτητα από το αν ζει στην Ελλάδα ή στο Ισραήλ ή στη Γερμανία, δεν διαβάζει αυτό που είτε υποστηρίζει είτε απορρίπτει.

Αυτό που πρέπει να ειπωθεί

Γιατί σιωπώ,γιατί τόσο καιρό αποκρύβω

Το οφθαλμοφανές, στα γεωπολιτικά/στρατιωτικά παιχνίδια

έμπειρο,στο τέλος των οποίων

Ως επιζήσαντες θα είμαστε μονάχα υποσημειώσεις(άκυροι).

Είναι το ισχυριζόμενο δικαίωμα για το πρώτο κτύπημα

Υπόδουλο σ΄ ένα φανφαρόνο(καυχησιάρη),

Και καθοδηγούμενο από οργανωμένο αλαλασμό,

Που μπορεί να σβήσει τον ιρανικό λαό,

Διότι στη σφαίρα επιρροής του,

Η κατασκευή μιας ατομικής βόμβας υποθέτεται.

Όμως γιατί μου απαγορεύω,

Εκείνη την άλλη χώρα να κατανομάσω,

Όπου από χρόνια –αν και μυστικά-

Υπάρχει αυξανόμενη πυρηνική δύναμη

Εκτός ελέγχου,διότι εκεί κανένας έλεγχος

Δεν επιτρέπεται;

Δίπλα στη καθολική απόκρυψη αυτής της εξέλιξης της κατάστασης,

Η σωπή μου είναι δευτερεύουσας σημασίας,

Μα την αισθάνομαι σαν ένα καταπιεστικό ψέμμα,

Σαν εξαναγκασμό,που τιμωρεί αυτόματα,

Όποιον τον περιφρονήσει.

Η καταδίκη/ Ο χαρακτηρισμός  «Αντισημιτισμός!» είναι συνήθης.

Τώρα όμως,

 (Λέω αυτό που πρέπει να ειπωθεί αφού)

που από τη χώρα μου,

Η οποία λόγω χυδαιότατου έγκληματος

Που άλλο όμοιο του δεν υπήρξε,

(είναι) Παγιδευμένη ν΄απολογείται

Ξανά και ξανά και στην ουδετερότητα/απάθεια, που

 άκρως σβέλτα χείλη βαφτίζουν Επανόρθωση,

Ακόμη ένα υποβρύχιο πρόκειται να σταλεί στο Ισραήλ,

εξειδικευμένο όπλο με ολοκληρωτικά καταστροφικές εκρηκτικές κεφαλές,

Στραμμένες,εκεί όπου η ύπαρξη

Μιας  μοναδικής ατομικής βόμβας δεν έχει αποδειχθεί,

μα η υποψία/ο φόβος της αποδεικτικής ισχύος αρκεί,

Λέω αυτό που πρέπει να ειπωθεί.

Γιατί όμως σιωπούσα μέχρι τώρα;

Διότι πίστευα πως η καταγωγή μου,

Που φέρει αιωνίως ανεξίτηλο Στίγμα,

Μου απαγορεύει, αυτό το γεγονός σαν  ιδιάζουσα Αλήθεια,

Από την χώρα του Ισραήλ,με την οποία είμαι δεσμευμένος,

Και θα είμαι, ν΄απαιτήσω.

Γιατί λοιπόν λέω τώρα,

Γερασμένος και με τελευταίο μελάνι,

Πως η πυρηνική δύναμη του Ισραήλ διακινδυνεύει

Την ούτως ή άλλως εύθραυστη παγκόσμια ειρήνη; 

Διότι πρέπει να ειπωθεί,

Αυτό που ήδη αύριο θα είναι πολύ αργά για να ειπωθεί.

Μα και διότι εμείς-ως γερμανοί ήδη επιβαρυμένοι-

Μπορούμε να γίνουμε προμηθευτές ενός εγκλήματος,

Προβλέψιμου,για αυτό και η συνενοχή μας,

Λόγω καμιάς συνηθισμένης δικαιολογίας

Δεν θα μπορεί να σβηστεί.

Το παραδέχομαι: Δεν σιωπώ πια,

 από την υποκρισία της Δύσης,

Κορεσμένος: Επιπλέον υπάρχει ελπίδα,

Πως θα μπορούσαν πολλοί να απελευθερωθούν από τη σιωπή τους,

Και από τους υπαίτιους του εμφανούς κινδύνου,

Αποχή από τη βία να ζητήσουν,

Κι επίσης να επιμείνουν να επιτραπεί,

Από τις Κυβερνήσεις των δύο χωρών,

Ένας ανεμπόδιστος και μόνιμος έλεγχος

Της Ιραηλινής πυρηνικής δύναμης

Και των Ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων

Μέσω μιας Διεθνούς Αρχής.

Μόνο έτσι μπορούμε να βοηθήσουμε

Τους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους,

Αλλά και όλους τους ανθρώπους,

Που σ΄αυτήν την από μανία κατεχόμενη περιοχή,

Ο ένας δίπλα στον άλλον και μέσα στην έχθρα ζουν,

Και εν τέλει... ακόμη κι εμάς.

 Γκούντνερ Γκρας

Τί τέλεια θα ήταν να μην υπήρχε αυτή η Μέρα της Γυναίκας,

-και οποιαδήποτε άλλη μέρα Υποκρισίας δηλαδή-
Να γνωρίζαμε όλοι στον κόσμο,

πως μας αγαπούν,μας εκτιμούν και μας σέβονται,

για τον απλούστατο λόγο πώς είμαστε όλοι ίσοι.

Συνάνθρωποι.

ΥΓ:απώ σε,άσχετο που σε ταλαιπωρώ :Ρ

Ο Πάμπλο Νερούντα

(Νεφταλί Ρικάρντο Ρέγιες Μπασοάλτο 1904-1973 από καρκίνο ή δολοφονία;) είναι μάλλον ο πιο δημοφιλής ισπανόφωνος ποιητής της εποχής μας. Για τη ζωή και το έργο του, γράφονται πολλά, αφού εκατόν και βάλε χρόνια μετά τη γέννηση του τα πονήματα του παραμένουν αγαπημένα. Στο ακόλουθο ποστ δεν θα υπάρχει ούτε αναφορά στο πολιτικοποιημένο έργο του,ούτε στην ερωτική του ζωή-ίσως να έπρεπε;-ούτε και στη μελοποίηση του από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Παρουσίαση της μικρής συλλογής των νεανικών του ερωτικών ποιημάτων καθώς και μια αναφορά στην Δανάη Στρατηγοπούλου,που υπήρξε φίλη και συνεργάτις του "Ομήρου του 20ου αιώνα" όπως αποκαλούσε τον ποιητή.

Ένα λεπτεπίλεπτο βιβλιαράκι με ερωτικά ποιήματα η έκδοση που ξαπλώνει στην τσάντα μου. Βέβαια η τσάντα έμεινε στο σπίτι σήμερα,μαζί της και το βιβλιαράκι.

Μικροσκοπικό και κάπου κοντά στο ταμείο του βιβλιοπωλείου, θέση για παιχνιδάκια και καρτούλες ή αυτά τα βιβλιαράκια με τις 365 καλημέρες. Τώρα τί έκαναν οι αναστεναγμοί του Πάμπλο Νερούδα εκεί κοντά, θα σε γελάσω.

Το μετροφύλισσα, στ'αριστερά τα ισπανικά, στα δεξιά η ελληνική μετάφραση. Αντικρυστά αντικρυστά δυο μελωδίες να χορεύουν τις λέξεις του ποιητή. Έρωτας!

Από τότε συνοδεύει σχεδόν καθημερινά την διαδρομή του μετρό, ηρεμεί τα απογεύματα της επιστροφής κυρίως. Ζεσταίνει τη λογική. Ξέρεις πόσο παγωμένη μπορεί να γίνει η τελευταία!

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε μετά από αρκετά προβλήματα  το 1924, με τίτλο "Ποιήματα μιας γυναίκας κι ενός άνδρα" και δέχθηκε το μένος των κριτικών, που βρήκαν τον τρόπο με τον οποίο ο ποιητής εξέφρασε πόνο κι απελπισία "πολύ ρητορικό κι εγκεφαλικό". Τί να πεις σε ανθρώπους άηχους; Προσπάθησε ο νεότατος Νερούντα με αρθρογραφία να υπερασπιστεί τα πονήματά του. Δεν γνωρίζω τον λόγο που το έκανε. Πάντως  η διαχρονικότητα του ερωτισμού του κέρδισε την οποιαδήποτε κριτική.

Ενενήντα χρόνια αργότερα, τα νεανικά ποιήματα του Νερούντα,έχουν κυκλοφορήσει σε εκατομμύρια αντίτυπα,ξεπερνώντας μάλιστα σε πωλήσεις πολλά "κλασσικά" μυθιστορήματα.

Η δυναμική που γεννάει ο ερωτισμός του ίσως να οφείλεται στα ακόλουθα:

• Ταξίδευε από παιδί. Συνεχή ερεθίσματα, εναλλαγή τοπίων,επαφών,εγρήγορση.
• Δεν γνώρισε ποτέ τη μητέρα του, αφού αυτή πέθανε ένα μήνα μετά τη γέννηση του ενώ η κόρη του από τον πρώτου του γάμο πέθανε σε ηλικία 8 χρονών.
• Η ανάγκη των ανθρώπων που βαδίζουν μεταξύ πραγματικότητας και ονείρων για ελευθερία.
• Παντρεύτηκε 3 φορές,ποιά μούσα του ερωτεύτηκε περισσότερο δεν ξέρω αν έχει σημασία. Άλλωστε ο έρωτας ανήκει εξολοκλήρου σε αυτόν που τον βιώνει. Η ύπαρξη της Μούσας χάνει τη δυναμική της σαν στεγνώσει η έμπνευση και το μελάνι. Παύση.Ξανά από την αρχή.Μέχρι να στεγνώσει κι ο έρωτας. Εναλλαγή τοπίου,είτε είναι αυτό ξένο σώμα είτε όχι. Πώς αλλιώς θα μείνεις "αιώνια ερωτευμένος";

Στη σκηνή τώρα κάποιοι από τους ερωτικούς του στίχους:

ΠΑΝΤΑ

Για πριν από μένα

δεν νιώθω ζήλια.

Έλα μ' έναν άντρα

στην πλάτη,

έλα μ' εκατό άντρες στα μαλλιά σου,

έλα με χίλιους άντρες ανάμεσα στα στήθη και στα πόδια σου,

έλα σαν ποτάμι

γεμάτο πνιγμένους

που συναντά μανιασμένο τη θάλασσα,

τον αιώνιο αφρό, τον καιρό!

Φέρ' τους όλους

εκεί όπου εγώ σε περιμένω:

πάντα θα είμαστε μόνοι,

πάντα θα είμαστε εσύ κι εγώ

μόνοι πάνω στη γη,

τη ζωή να πάρουμε απ' την αρχή!

...

Για την καρδιά μου

Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,

για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.

Απ' το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό

όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας

Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών.

Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.

Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα.

Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο

ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων.

Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.

Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.

Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.

Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.

Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά

που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.

...

Μέσα σου η γη

Μικρό μου
τριαντάφυλλο,
ρόδο μου μικρό,
κάποιες φορές,
μικροσκοπικό κι ολόγυμνο,
μοιάζεις
ότι στο χέρι μου
χωράς,
κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω
και θα σε φέρω στο στόμα μου,
όμως
ξαφνικά
τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου και το στόμα μου τα χείλη σου,
έχεις μεγαλώσει,
ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι,
τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου,
το χέρι μου ίσα που καταφέρνει ν’ αγκαλιάσει τη λεπτή
γραμμή από τη νέο φεγγάρι της μέσης σου :
στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί :
κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού
και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη.

Δανάη Στρατηγοπούλου (1912-2009)

Έχοντας διαβάσει λίγους στίχους του Νερούντα στην εφηβεία, προσπέρασα το όνομα της μεταφράστριας τους,Δανάης Στρατηγοπούλου, που γνώριζα ως μια "παμπάλαιη" Ελληνίδα τραγουδίστρια, ερμηνεύτρια τραγουδιών του Αττίκ. Δεν θυμάμαι αλλά πιθανόν να το πέρασα και για συνωνυμία.

Δυστυχώς δεν μπόρεσα ακόμη να εμβαθύνω στη δισκοβιβλιογραφία της Στρατηγοπούλου μα  βιαστικές ματιές στο διαδύχτιο  παρουσιάζουν το έργο της στην Ελλάδα αλλά και στη δεύτερη πατρίδα της,την Χιλή.

Η "δασκάλα"Δανάη θα έπρεπε ν'αποτελεί Υπόδειγμα κάθε Ελληνίδας και σίγουρα μέλος της διδαχτικής ύλης των σχολείων μας (Αν όμως ισχύει κάτι τέτοιο απολογούμαι για το λάθος). Πρωτοξεκίνησε με τη δημοσιογραφία,συνέχισε με τη Μουσική, τη Συγγραφή. Δίδαξε Ελληνική Λαογραφία στο Πανεπιστήμιο του Σαντιάγο, μετέφρασε ισπανόφωνα έργα στα ελληνικά, μετέφερε ελληνικά δημοτικά τραγούδια στα ισπανικά. Βοήθησε στη μετάφραση της  Οδύσσειας του Ν.Καζαντζάκη στα ισπανικά. Πάντρεψε τους δύο κόσμους της. Υπήρξε όμως πάντα μουσικός, συνθέτοντας κι ερμηνεύοντας τραγούδια, διδάσκοντας φωνητική σε πολλά ωδεία.

Μελοποιήσε και μετέφρασε Πάμπλο Νερούντα πριν αυτός βραβευτεί με το Νόμπελ το 1971. Σε συνέντευξη του 2002 η Δανάη Στρατηγοπούλου αναφέρει πως αυτή πρώτη έγραψε μουσική για τους στίχους του ποιητή.

ΥΓ:το ποστ ήθελε αρχικώς να παρουσιάσει ένα θραύσμα των ερωτικών ποιημάτων του Χιλιανού ποιητή. Στην πορεία,ανακαλύπτοντας όλο και περισσότερα για τη Δανάη Στρατηγοπούλου, το ποστ πήρε 2-3 στροφές που δεν ήταν χαρτογραφημένες στο GPS του. Δεν απολογούμαι διότι αξίζε η ανακάλυψη αυτής εδώ της συνέντευξης,όπου η 90χρονη Δανάη δίνει γλυκά μαθήματα πνευματικής διαύγειας.

Παραθέτω το 2ο απόσπασμα από το βίντεο,όπου προς το τέλος υπάρχει αναφορά στη σχέση της Στρατηγοπούλου με τον Πάμπλο Νερούντα.

Πριν προλάβεις να πεις ότι αξίζει στους Έλληνες ό,τι έπαθαν,επέτρεψε μου να σου θυμίσω πως ο μέσος Έλληνας δεν ζει μόνο στην Ελλάδα. Γεννιέται στην Κύπρο, θεριέυει στην Αυστραλία, κοπιάζει στην Γερμανία, αναπνέει στην Αμερική, μεγαλουργεί παντού. Ακόμη και στο "Νησί του Διαβόλου",υπήρχε κάποτε ένας Έλληνας Καπετάνιος,που θέλησε να περάσει εκεί τη σύνταξη του.Μόνος του. Δεν ξέρω αν έκανε παιδί στα γεράματα, πάντως ήταν πολύ αγαπητός και σεβαστός. Για τις γνώσεις, για την εργατικότητα, για τη φιλοξενία του. Θυμάμαι ένα ηλικοκαμένο Ηρακλή,ακούω μέχρι σήμερα τον σεβασμό στη φωνή του παπά μου.
Κι αυτός είναι ο μέσος Έλληνας. Τον ξέχασε ο μέσος Ελλαδίτης πολιτικός,σίγουρα. Πριν μερικούς μήνες είχα την τύχη, να γνωρίσω από κοντά τον αποκλεισμό και την πικρία της Διασποράς. Οι Ελλαδίτες πολιτικοί δεν ήξεραν γιατί μας ήρθαν. Αναμάσησαν μερικές υποσχέσεις και βρήκαν την αγανάκτηση των Νεομεταναστών και την πικρή προσγείωση των Γερόντων,που τόσα χρόνια αγαπούσαν μια Διαφορετική Ελλάδα. Της Ανστίστασης,της Φιλοξενίας,της Αγάπης. Και της ηλιοθάλασσας.
Μα αυτός είναι ο Έλληνας. Η Διασπορά.
Όχι από τη Μοίρα αλλά από Δικαιοσύνη. Όσο δέχεται ένας Λαός στην εξουσία ακατανόμαστους Ιδιώτες, η νέα γενιά της βάσης θα στέλλεται στο εξωτερικό. Όσο το Σύστημα τρέφει την ασυδοσία, οι Επιστήμονες και οι Καλλιτέχνες θα πλουτίζουν με τις γνώσεις τους τις Χώρες Φιλοξενίας τους.


Αυτονόητη...είδες πως η λέξη κρύβει τη λέξη "ανόητη";
Κι όμως η ερώτηση,θεωρείται στον κόσμο μας ανόητη παρ' όλο που είναι αυτονόητη.

Δύο χρόνια τώρα την ακούω. Από ξένους ευρωβουλευτές και παγοχωρίτες διανοοούμενους, από συναδέλφους,από φίλους.
Και τη διαβάζω, από ανθρώπους. Μην χαμογελάς ειρωνικά με αυτή τη λέξη. Ξέρεις πόσο απέχει ο μέσος χόμο (το σάπιενς συζητήσιμο) από το να γίνει άνθρωπος;


"Γιατί αυτή η σφαγή της βάσης; Πώς θα βελτιώσετε την οικονομία της Ελλάδας με την λαοκτονία; Γιατί εξατμίζετε την ανάσα της Μεσαίας και της Εργατικής Τάξης ενώ δεν αγγίζετε το παραμικρό από τις περιουσίες των Μεγαλοτζακίων;"

Όσο και αν θίγεται η παγοχωρίτικη μάζα  που "πληρώνει από την τσέπη της" τα "μπουζούκια των Ελλήνων",υπάρχουν πολλοί που θέτουν ερωτήσεις σοβαρές,ανόητες κι αυτονόητες. Και συμμερίζονται την αγωνία τους για τον άνθρωπο στη βάση. Με πόνο ψυχής.

Δεν συναντάς συχνά την ψυχή στις κουβέντες των Παγοχωριτών. Κατάφεραν να την αποτάξουν από τη λογική τους προ πολλού.
Συγκεκριμένα, διαβάζεις κι ακούεις "Πονάει η ψυχή μου για τον μέσο Έλληνα.Πώς θα επιβιώσει;"

Μα και η λογική, τα ίδια ρωτάει. Άσχετον αν γνωρίζει την επίσης αυτονόητη απάντηση.

Ζούμε πάνω σε μια ρητορική κλωστή ανοχής,που αντέχει ακόμη.
Για πόσο ακόμη όμως;

Ξεσκονίζοντας τα ράφια του Youtube,βρήκα αυτό τον θησαυρό. Να είναι καλά το μέλος που τ΄ανέβασε.

Αγαπημένος Δημήτρης Λάγιος.

Πενήντα λεπτά ένας όμορφος άνθρωπος.

Σε εκπομπή.

Της Μαλβίνας.

Να θυμόμαστε την χροιά της ελληνικής ψυχοσύνθεσης στη δεκαετία του 80.

Αυτήν με την οποία η γενιά μου είχε την τύχη να γεννηθεί και να πάρει τα πρώτα ερεθίσματα.

...

Περιμένατε κάτι άλλο;;;;;;;

Σταμάτα να τρέχεις για ένα λεπτό.

Σταμάτησες;

Ωραία.

Πάρε μια βαθιά ανάσα.

Εισπνοή.

Δες την πόλη σου.

Δώσε της προσοχή.

Γλυκειά εισπνοή,κράτησε ακόμη λίγο.

Άκου τη μουσική,αφέσου.

Συρρικνώνεται η μάζα και ο όγκος της πόλης,

τη βλέπεις να μετατρέπεται σε μινιατούρα,

σε μια πολύχρωμη μακέτα.

Κι εσύ, μπορείς να την αγγίξεις με τα δάκτυλα.

Να την περιπατήσει το χαμόγελό σου,

καμιά φορά και η νοσταλγία.

Αυτή τη μαγεία σου προσφέρουν τα βίντεος του Εμμανουήλ Παπαδοπουλου.

Μια Αθήνα και μια Θεσσαλονίκη.

Όμορφο περίπατο...

Εκπνοή τώρα... :)

Athens The little Great City

Μουσική: Gustavo Santaolalla - Pajaros

My Blueberry Nights OST

Θεσσαλονίκη

Goodbye City

Original Music: Calexico-Departure In F Minor

• Ναι,η Μωβ ψιλομετακόμοισε αλλά το σπίτι της είναι εδώ. Και ωσάν το πατρικό της που ολοένα λιγότερο το βλέπει,περισσότερο το πεθυμάει και ...πού ήθελα να καταλήξω; Σπίτι μου! :Ρ :))))))
• Τίποτα χειρότερο για ένα ρομαντικό από την καθημερινότητα. Ζηλεύω όσους πρωτοερωτεύονται. Ή ερωτεύονται για πάντα.  Αν διαβάζετε αυτές τις γραμμές φύγετε, μπορεί να σας κλέψω έρωτα και να τον φοράω άδικα. Άσε που μπορεί να κολλήσετε ρουτίνοσχέση ενηλικίωσης. Με σκύλο,τυχεροί! Σκεφτήκατε να υπήρχε ήδη παιδί; παφ! :/
• Η κρίση που μας βρήκε οφείλεται και στο διότι που ακολουθεί: από δεκαετίες μπερδέψαμε την πατρίδα με την κυβέρνηση, και παρεξηγήσαμε την αγάπη για την πατρίδα με τον ρατσισμό ενώ ταυτόχρονα καταναλώναμε ξενομανιακά και δρούσαμε ξενοφοβικά. Όχι εσύ κι εγώ,οι άλλοι.
• Στο εξώφυλλο του "The Marriage Plot" το όνομα του συγγραφέα πιάνει περισσότερο χώρο από τον τίτλο του βιβλίου. Μόνο στον σύγχρονο κόσμο η λογοτεχνία σφάζεται από τον εμπορικισμό; Πόσο καιρό θα συνδέεται με το Μίντολσεξ; Σε κάθε νέο του έργο εξάλλου,ο συγγραφέας καλείται να βελτιώσει το μελάνι του και ο Ευγενίδης το έχει καταφέρει. Ας του δείξει περισσότερη εμπιστοσύνη λοιπόν ο εκδότης του.

• Για την συνεργασία των Φριντζήλα-Σκανδάμη ενημερώθηκα (φυσικά) από το μπλογκ του Μπόσκο. Στο γιουτιούμπ βρήκα μερικά τραγούδια. Ο σεβασμός μου για την Μάρθα Φριντζήλα ολοένα και μεγαλώνει.  Κόντρα  στο χριστουγεννιάτικο ραδιόφωνο (αν και ο ίδιος ο δίσκος θα είναι ένα πολύ καλό χριστουγεννιάτικο δώρο) ένα αξιόλογο τραγούδι που δίκαια κερδίζει μια θέση στην (καλή) ελληνική λαϊκή μουσική:

• Διαβάζετε ποίηση μια φορά την ημέρα. Κάνει καλό στην ψυχή,ηρεμεί και το μυαλό χωρίς να το σιδερώνει.

• ακόμη δεν υπάρχουν "φιλιά" στα ημότικονς. Παρ' ολα αυτά ....μμμμΜΜΜμμμμμάαααααακια!!

Ν,

εύχομαι να είσαι καλά,

και να μου συγχωρέσεις το ακόλουθο...

Επειδή καμία επαφή δεν υπάρχει,

ούτε ένας συνδετικός κρίκος.

Ένα θραύσμα επικοινωνίας ίσως να ήταν αυτό το μπλογκ,

που άρχισε να παίζει τάβλι με γραφικές αράχνες.

Η Ι.... δεν είναι πια μαζί μας.

Εδώ κι ένα χρόνο, ΕΦΥΓΕ. ΠΕΘΑΝΕ.

Ενάμιση χρόνο από την τελευταία φορά που μιλήσαμε

-είδες πόσο αναίσθητοι γίναμε;-

με την Ι.

Είχα δικαιολογία,

τη δουλειά σε διάφορα σημεία της Ευρώπης,

τις μικρές μετακομίσεις και τη μεγάλη προς την Λουκανικούπολη,

το άγχος,

δικαιολογίες πολλές,

ακόμη και τον έρωτα θα έβαζα ως δικαιολογία,

αλλά δεν βοηθάει.

Η αδιαφορία δεν κρύβεται πουθενά.

Ναι, αν η ζωή μου τρέχει,

πίστευα πως και η ζωή της Ι,

καλώς θα βάδιζε.

Τελικά έτρεχε πιο γρήγορα από ότι επέτρεπε η νεότητα της.

Εύχομαι να το διαβάσεις.

Και να της ανάψεις ένα κεράκι.

Επειδή σ΄ερωτεύτηκε.

Διότι σ΄αγάπησε.

Παρασκευή με Δευτέρα,

η μια κακή είδηση μετά την άλλη.

Παρασκευή πρωί στο δρόμο για το μετρό,βλέποντας ένα βρώμικο από φτυσίματα και γραπτές βρισιές πόστερ για "το μέλλον της Παγόχωρας με καθαρά παγοχωρίτικο αίμα" ένιωσα αποστροφή για τον ντόπιο εθνικισμό χωρίς όρια, κι έλλειψη εμπιστοσύνης στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Σ'ένα τόπο που παρά το ποσοστό Αφροπαγοχωριτών, Παγοχωριτών μη καθολικούς ή προτεστάντες και Ασιατοπαγοχωριτών, δεν τους υποδέχεται ως υπαλλήλους στη δημόσια υπηρεσία. Και μετά έρχονται και οι αρρωστημένοι να μας κάνουν μαθήματα ιστορίας για καθαρή παγοχωρίαση,απέχοντας από όσα θαυμαστά εναρμονισμένης πολυπολιτισμικότητας συναντάς στη Μ.Βρεττανία.

Παρασκευή απόγευμα ακόμη πιστεύαμε πως για το μακελιό στη Νορβηγία, ευθύνετο κάποια μουσουλμανική τρομοκρατική οργάνωση. Ακόμη και όσοι θεωρούμε πιο τρομοκρατική την δημιουργία σκοτεινών νόμων για τη δική μας ασφάλεια. Πες το επιπολαιότητα,πες το προκατάληψη σαν αποτέλεσμα 10χρονης πλύσης εγκεφάλου,πες το φόβο.Τρόμο έσπειρε τελικά ένας φανατισμένος ξανθός "άγγελος",που αποφάσισε να ξεκολλήσει από τη φλυαρία και να περάσει στις πράξεις κάθαρσης. Κατάφερε όχι μόνο να σκοτώσει τόσους συνανθρώπους μας αλλά και να συντρίψει την θετική προκατάληψη που είχαμε ανά το παγκόσμιο,για την τελειότητα και την γαλήνη της Σκανδιναβίας. Άγγελος καταστροφής. Είναι σίγουρο πως έδρασε χωρίς καμία βοήθεια;

Παγώνεις στη σκέψη των γονιών που αντί ν΄αγκαλιάσουν το παιδί τους,έπρεπε ν΄αναγνωρίσουν το πτώμα του. "Κανένα παιδί δεν ανήκει στο χώμα!" τόνιζα στον Λάβη, που με ρώτησε ό,τι πιο απλό αντί για απάντηση...

- Όσο τραγικό κι αν είναι αυτό που συνέβη...Γιατί δεν κλαίμε καθημερινά για τα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα; Επειδή είναι κάτι το συνηθισμένο; Αξίζουν δηλαδή περισσότερο οι ζωές των Σκανδιναβών από των Αφρικανών;

Δεν ήθελα ν΄απαντήσω κι ας φώναζε η συνείδηση. Ακόμη φωνάζει για την αναισθησία μας δηλαδή.

Μετά το Σάββατο και την είδηση του θανάτου της Amy Winehouse, τόσο νέα...τί κρίμα τί κρίμα τί κρίμα! Θλιβερο αλλά όχι σοκαριστικό. Για την ακρίβεια ήταν αναμενόμενο,ειδικά με τις τελευταίες φωτογραφίες όπου το ζουμερό κορίτσι είχε αντικατασταθεί από μια σκιά,ένα ερείπιο. Ο Λάβης επανέλαβε την ερώτηση του με διαφορετικό παράδειγμα: "Γιατί δεν λέμε τί κρίμα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ορφανοτροφεία ενώ έχουν συγγενείς;Γιατί δεν κλαίμε που οι κρατικές χρηματοδοτήσεις για την Παιδεία,την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Υγεία μειώνονται για χάρη των λίγων;"

Κοστολογούμε τη ζωή; Τις ευκαιρίες που δίνει η Μοίρα; Το ταλέντο; Την (πιθανή) μελλοντική δημιουργία που ακυρώθηκε με τον σωματικό θάνατο; Ποιά η διαφορά μεταξύ αυτοκαταστροφής από ανάγκη αγάπης και καταστροφής από ανίατο μίσος;

Σε αντίθεση ο δικός μας Μιχάλης Κακογιάννης,που έφυγε από τη ζωή χθες στα 90 του χρόνια. Μεγάλος Έλληνας Σκηνοθέτης από τη Λεμεσό, που δοξάστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, και ο Πολιτισμός πενθεί. Διότι πέραν των ταινιών του,πέραν του "Ζορμπά" και της "Στέλλας",εκτός από τις Τραγωδίες ο Κακογιάννης μας δώρισε στίχους σε τραγούδια, μεταφράσεις θεατρικών έργων και σεναρίων, την ονειρική φωταγωγημένη Ακρόπολη και τέλος το Ίδρυμα που έφερε τ΄όνομα του, με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ ακολούθησε και το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος.

Πλήρης ημερών σε αντίθεση με την Amy; Δεν ξέρω.

Τί θα πει πλήρης ημερών;

Υπάρχει τιμολόγιο στον χρόνο;

Οι δημιουργοί σβήνουν ούτως ή άλλως πριν ολοκληρώσουν το έργο τους, ανεξάρτητα από την βιολογική τους ηλικία.Αν μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε αυτό θα μας έλεγαν όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι που φεύγουν. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός διότι η Έμπνευση και η Ολοκλήρωση χρειάζονται περισσότερο από μία ζωή, ειδικά αν οι Θρύλοι φωτίζουν μόνο την ανθρώπινη διάσταση...

Ανάμεσα στα παιδιά που ρίχνουμε στον Καιάδα της Πείνας, μπορεί να βρίσκονται επόμενοι χαρισματικοί Ηγέτες, Θεραπευτές και Ιατροί,Γεωργοί, Εφευρέτες,Επιστήμονες,Δημιουργοί...όπως ακριβώς και στους νέους που σκοτώθηκαν στην Νορβηγία.

Αλλά ακόμη και να μην υπάρχει το ξεχωριστό μέλλον, με τί καρδιά προσπερνάμε οποιονδήποτε υπάρχει στο περιθώριο; Γιατί τόση αδιαφορία;

13 κεράκια, 13 ψυχές. 13 Ήρωες που έπεσαν για ένα τίποτα...

Από τη Δευτέρα το μεσημέρι που καίνε τα σωθικά μου. Ο δικός μας αγαπημένος δεν έπαθε τίποτα αλλά είναι να μην κλαις με τον πόνο των συμπατριωτών σου; Είναι να μην αγανακτάς όταν η αδιαφορία ή η βλακεία (ακόμη δεν αποφάσισε βλέπετε αν ήξερε ή αν είναι ανίκανος) του Προέδρου έβαλε πάνω από την ασφάλεια μας τις προσωπικές του σχέσεις με την Ρωσία και την Συρία.

Από τη Δευτέρα που ασταμάτητα μια κραυγή κουφαίνει το σώμα. Ξεκινάει από τον σταυρόκομπο,που κάποτε λεγόταν στομάχι, διασπάται σε χιλιάδες μικρές κραυγές που πλέον δίνουν οδηγίες στο σώμα. Να δείρει, να σπάσει, να σκοτώσει.Κι ο εγκέφαλος τις σιωπά. Αποχαυνώνει το σώμα, που καταβεβλημένο αναζητά τον λήθαργο. Η λογική της ψυχραιμίας εξατμίζει την Αγανάκτηση. Για ένα δευτερόλεπτο μόνο.

Συνεχής αγώνας να μην σκοτωθούν, η Λογική με την Αηδία.

Αηδία.

Ξανακούσατε εσείς Δολοφόνο που αναλαμβάνει την έρευνα του εγκλήματός του; Ξέρετε πολλούς Κακοποιούς που προσπαθούνε να πιάσουν τον Ένοχο;

ΑΗΔΙΑ ΕΙΣΑΙ ΜΗΤΣΟΦ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΡΚΟ ΣΟΥ!

Τρεις μέρες κρυφτό, να εξαφανίσετε τα αποδεικτικά στοιχεία. Το αίμα όμως δεν βγαίνει ποτέ από τα χέρια των Δολοφόνων. Κι αύριο,μέρα ανάμνησης του χουντικού πραξικοπήματος,θα τα σούρετε πάλι σε άσχετους με το έγκλημα. Θα παρελθοντολογήσετε,θα αλαμπουρνεζικίσετε,θα αλλαλουμίσετε. Μια μαύρη τρύπα σε 100 μαύρες τρύπες. Όχι σαν αυτές που μοιάζουν με τις αγκαλιές των όσων έμειναν πίσω αλλά σαν τις άλλες,αυτές που απορροφούν τα πάντα; Α,εκτός από την μαννοσύνη σας, αυτή τρώει τα πάντα!

Αυτή τη φορά δεν καταφέρατε να σπιλώσετε το όνομα κανενός νεκρού. Όσοι παρακολουθούσαμε τις ειδήσεις, γνωρίζαμε πως υπάρχουν ακόμη Ήρωες που αντιστέκονται στην ανικανότητά σας. Η μνήμη μας επιτρέπει να θυμόμαστε τον αγώνα που έκαναν διάφοροι Στρατιωτικοί μα δεν ακούγατε τον κώδωνα του Κινδύνου (Χαζοκώδων του Κατακουζηνού νομίζατε πως ήταν; !)Τώρα, πρόλαβαν κι έμαθαν και οι υπόλοιποι το όνομα του Ήρωα ΑΝΔΡΕΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ!Παραποιήστε,κάψτε,κόψτε,ραντίστε! Δεν θα τελειώσετε μαζί με την οργή του κόσμου! Ακόμη κι αυτών που σας ψήφιζαν τόσες δεκαετίες από φόβο κυρίως!

Μέχρι να παραιτηθείς Μητσόφ,θα είμαστε παντού να ζητάμε ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΑΣ!

Μόνο τότε θα αναπαυθούν όσες αγκαλιές μείνανε πίσω,άδειες.

Αιωνία η μνήμη των Αδικοχαμένων μας.Ν΄αναπαύονται οι ψυχές τους.Ουράνια Αγκαλιά να τους μακαρίζει για πάντα...

--------------------------

Σήμερα έστειλα κι ένα μικροσκοπικό μέιλ στους Πρωταγωνιστές, που για κάποιο άκυρο λόγο δεν συγκινήθηκαν καθόλου για τον χαμό 13 ελληνικών ψυχών. Κανένας πλυν του Ανδρέα Πετρουλάκη,κι αυτό μια γελοιογραφία...

Ένιωσα μεγάλη πίκρα ως Ελληνίδα και ως αναγνώστις τους. Δεν ξέρω αν θ΄απαντήσουν ποτέ ή αν θ' ασχοληθούν καν με το Θέμα. Ντροπή στην ομάδα τους, Ντροπή!

Σε όλα τα παιδάκια που μας σκέφτηκαν έστω κι ένα δευτερόλεπτο, ευχαριστώ. Τα λόγια και οι σκέψεις σας ήταν πολύ σημαντικά. Ευχαριστώ.

Νερόβραστη "Αγανάκτηση" στην Λουκανικούπολη, με τους δικούς μας να μην γνωρίζουν ποιά ακριβώς είναι τα αιτήματα - πέραν του να φύγουν όσοι έφαγαν πολλά.Στο τελευταίο όλοι συμφωνάνε.Κατά τ΄άλλα, αιτήματα ασυγκρότητα, μια σαλάτα εποχής, που όμως αρέσει σε όλους όσους κουραστήκαν από τον κομματισμό που βρωμίζει την πολιτική οντότητα της χώρας και υποβιβάζει τις κοινωνικές αξίες. Συνειδητοποιούμε όμως την ύλη που χρειάζεται η πραγματική Δημοκραία που αναγράφεται στα πανό;  Είναι βέβαια μια αρχή, να ξέρεις πως θέλεις αλλαγή, απαιτώντας να πληρώσουν επιτέλους όσοι έφεραν την Ελλάδα μας σε αυτή την κατάσταση. Χωρίς να ξεχνάμε βέβαια πως και ο μέσος πολίτης, τις τελευταίες δύο (ας μην πούμε 3) χρυσές (πλαστικές με χρυσό μάικροτσιπ) δεκαετίες έζησε ως καταναλωτής εις βάρος της πατρίδας του. Αυτό τείνουμε να το ξεχνάμε, ειδικά στην Κύπρο όπου αν δεν προσέξουμε θα χρειαστούμε μαύρη κάρτα για να ανακτήσουμε από τους ξένους όσα τους πουλήσαμε για χάρη της χ (γ) λιδή (α) ς.

Πρώτοι φαίνεται τελικά να "ξύπνησαν" οι Ιταλοί,αν η νίκη της κεντροαριστεράς δεν οφείλεται σε μια από τις επαναλήψεις της πολιτικής κυκλοθυμίας, στην οποία μας συνήθισε η Ιταλία τις τελευταίες δεκαετίες. Ο τύπος κάνει λόγο για ουσιαστική αγανάκτηση της μέσης τάξης, η οποία δεν θέλει πλέον να οργώνεται από τον πιο γελοίο αρχηγό κράτους της Ευρώπης. " Η μεσαία τάξη της Ιταλίας δεν θέλει  άλλο τον Μπερλουσκόνι,που ρεζιλεύει τη χώρα διεθνώς" διάβασα στα παγχωρίτικα.Όλα τα λεφτά (του) ο Σίλβιο! Κακιασμένος-τόση κακία πού χωράει; - να απειλεί τις πόλεις που τον πρόδωσαν...
Μετά τα τελευταία σκάνδαλα, μήπως ήρθε η ώρα για ουσιαστικές αλλαγές στην Ευρώπη; Μήπως να σταματήσει η φόρα όλων των ηλικιωμένων, που καταχράζονται την εξουσία τους και το μέλλον μας; Ένα ντόμινο έχει αρχίσει,από την διεθνή πολιτική σκηνή, άρχισε τώρα να ταρακουνείται και η ΦΙΦΑ. Για να δούμε...θα βγουν σε καλό;

Σαββατοκύριακο πάλι με διαδηλώσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, χωρίς τελικό ΤσάμπιονςΛιγκ αυτή τη φορά

http://i31.photobucket.com/albums/c353/stickmarionette/football/pepspam%202/354c3e6b.jpg

(είδατε τον Πέπε; ένας πολύ όμορφος λόγος για να γνωρίσεις το ποδόσφαιρο!) αλλά με μια Πέμπτη της Αναλήψεως να προηγείται.

Στις ειδήσεις για μια φορά ακόμη, μεταφορά αγωνίας για τη νέα "επιδημία". Δεν ήταν τα ισπανικά αγγουράκια αλλά τα ολλανδικά.100% σιγουριά όμως όχι. Οι έρευνες σαν στάσιμες. Μεταγλώτιση φόβου στα μανάβικα και στα σούπερμάρκετ όπου τα σαλατικά παραμένουν απώλητα παρά τις εξευτελιστικές τιμές πώλησης. Στο μεσημεριανό φαγητό, δεν προσφέρεται σαλάτα, από κανένα εστιατόρειο. Μποτιλιάρισμα για αποφυγή ευθυνών.

Επόμενη είδηση,όχι νέα μα παλιά. Τώρα ολοκληρώνεται όμως. Η πιο χαρούμενη είδηση έβερ- για μένα!
Κι από την Παγόχωρα σταματάει ο χρόνος στην Κύπρο. Ένα οποιοδήποτε απόγευμα της δεκαετίας του '90, στα φανάρια στο Μετόχι του Κύκκου. Τα κυπαρίσσια προστατεύουν από τον καυτό ήλιο. Από τις κόρνες όμως δεν προστατεύονται τα αφτιά. Η μάμα εκνευρισμένη αλλά ήσυχη. Στο ραδιόφωνο ο Τάκης Σταυρινίδης,με τις γριούλες να προσπαθούν να μαντέψουν τις απαντήσεις του ραδιοπαιχνιδιού για να κερδίσουν δώρα (ή χρήματα; δεν θυμάμαι). Μισή ώρα αργότερα, είμαστε λίγο πιο κοντά στο σταυροδρόμι. Κλείνω τα μάτια, κι ονειρεύομαι πως " όταν θα μεγαλώσω, θα έχω ιπτάμενο αυτοκίνητο για να μην κολλάω στην κίνηση." Μπαίνω στον κόσμο του μέλλοντος και ξεχνιέμαι, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Το ίδιο και στις αργίες, στην επιστροφή για τη Λευκωσία, όταν κάθε φορά έμοιαζε σα να είχε εγκατασταθεί όλη η Κύπρος στα αυτοκίνητα και στον συγκεκριμένο δρόμο.

http://www.skyscraperdefense.com/html_images/rescue/rescuecar.jpg

Ιπτάμενο αυτοκίνητο! Το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα, κι αν στην αρχή, πελάτες θα είναι μάλλον σώματα της Αστυνομίας, της Πυροσβεστικής και κάποιοι δισεκατομμυριούχοι, μέχρι να κλείσουμε τα σαράντα, το παιδικό όνειρο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.Τώρα αν η εναέρια κίνηση θα είναι λιγότερη από την υπέργεια, χμ...θα δούμε! :))))))))))))))))))))

Αν είσαι Έλληνας ένας είναι ο Μίκης.

Όταν ήμουν βέβαια τριών χρονών πάλι ένας ήταν ο Μίκης. Αυτός του Ντίσνεϊ, με το κόκκινο παντελονάκι, με την φίλη του την Μίνυ και τον Πλούττο(με 2 τ για να μην τον μπερδεύουμε στη μετάφραση).

Τον πρώτο Μίκη, τον Θεοδωράκη, τον θυμάμαι πρώτη φορά λίγο πριν τα 5α μου γενέθλεια. Μια συναυλία στην τηλεόραση, που παρακολουθούσαν οι γονείς, και την απολάμβανα μαζί τους. Μέχρι τη στιγμή που άρχισε να τραγουδάει ο συνθέτης.

Έκλεισα τα αυτιά κι άρχισα να κλαίω. Οι γονείς βέβαια, να μην ξέρουν τί είχε συμβεί. "Δεν μπορεί ο παππούς να μην τραγουδάει;"

Κι εκεί ο παπάκης μου ο καλός, μου εξήγησε τί θα πει συνθέτης. Ποιός είναι ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα μάλλον το ταλέντο της φωνής. Και σε τόση μικρή ηλικία, εννοείται πως φαινόταν πολύ μεγαλύτερο δώρο από αυτό του μουσικού δημιουργού. Για τέσσερα ακόμη χρόνια, μέχρι να συνειδητοποιήσω την νοητική υπεροχή της σύνθεσης, μέσα από την πρώτη γνωριμία στο πιάνο με τον Μπετόβεν και τον Μότσαρτ (που απορρίφθηκαν για χάρη των Ρομαντικών, στην εφηβεία, και τώρα προσπερνούνται για χάρη του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ αλλά και του Ροχμάνινοφ και του Σοστακοβιτς).

Στο σπίτι μας, ο παπάς άκουγε πολύ συχνά τη μουσική του. Σχεδόν αποκλειστικά τους Κύκλους τραγουδιών του. Μπορεί να ήταν και το βάλσαμο που τον φύλαξε στα χρόνια των σπουδών, μετά την εισβολή. Αν τον ρωτήσεις, αυτό θα σου πει. Μπορεί να το μοιράζεται με άλλους φοιτητές εκείνων των χρόνων, δεν ξέρω. Για τη γενιά τους και την αγάπη της για τον Θεοδωράκη, είχε μιλήσει αρκετές φορές ο  αλησμόνητος Μάριος Τόκας.

Φεύγοντας από το σπίτι, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει, μαζί με τις μουσικές της γενιάς μας, κράτησα τους "Έλληνες λαϊκοκλασσικούς" του 20ού αιώνα, τον Θεοδωράκη και τον Χατζηδάκι. Σαν ένα μέρος της παράδοσης μας, μαζί με τα κυπριακά τροβαδούρικα, τον ελληνικό καφέ, το χαλλούμι, και την κυπριακή ανοιχτοκαρδίαση.

Για τη μουσική του Θεοδωράκη η γνωσιακή μου ακτίνα αγκάλιαζε τον Επιτάφιο, τις Όπερες του, και τη Ρωμιοσύνη, με συν πλυν τραγούδια.Και το Ορατόριο Canto General.

Μέχρι προχτές. Που μου άνοιξε τα μάτια ένα γαλλογερμανικό κανάλι, το αγαπημένο μου τηλεοπτικό κανάλι ουσιαστικά. Ήθελα να παρακολουθήσω το τηλεοπτικό αφιέρωμα στην Σούζαν Σόννταγκ, κορυφαία αμερικανίδα διανοούμενη (γνωστή κυρίως για τα έσσεϊς της), που έφυγε πριν μερικά χρόνια.

Στο διάλειμμα, διαφήμισαν το αμέσως επόμενο τους αφιέρωμα. Στον Μίκη Θεοδωράκη.Μια πολύ όμορφη απόπειρα της γερμανικής τηλεόρασης για αυθεντικό ντοκυμαντέρ χωρίς σχόλια και τρίτους, μόνο τον δημιουργό, τη μουσική, και τους ερμηνευτές. Βιογραφία και παράλληλη παρουσίαση 7 δεκαετιών σύνθεσης, από την εφηβική του "Λειτουργία της Κασσιανής" μέχρι Σήμερα.

Ντράπηκα, που μέχρι τώρα δεν ήξερα την "Κασσιανή"του, που είχε γράψει στην εφηβεία ή ότι έχει γράψει όλα τα είδη μουσικής. Την ελαφρότυτα με την οποία προσπερνάμε οι νεοέλληνες, ειδικά οι Κύπριοι, τον Εμφύλιο, τα Νησιά Φυλακές, και την Εξορία.

Μου έκανε εντύπωση η σεμνότητα των νεανικών του χρόνων, ενώ ήδη έγραφε μουσική, ζήτησε να διδαχτεί. Και στην Αθήνα, και στην Εξορία.

Η σημασία του "να είσαι μαθητής όλη σου τη ζωή". Σημαντική η τήρηση της συμβουλής.

Δυνάμωσα τον ήχο.

Ξύπνησε και ο Λάβης, που είχε αποκοιμηθεί στον καναπέ, πριν καν αρχίσει το αφιέρωμα στην Σούζαν Σόννταγκ.

Στην αρχή πήγε να γκρινιάξει, για το ελληνικόν του θέματος. Άρχισε όμως η μουσική, η διήγηση, μαγεύτηκε κι αυτός. Θυμήθηκε την ακύρωση του Μαουντχάουζεν από την Αυστρία, λίγες μέρες προηγουμένως για δήθεν αντισημιτισμό, και ήθελε να δει ποιός είναι αυτός ο παππούλης, αν αξίζει την κατηγορία ή όχι.

Το τελευταίο ξεχάστηκε. Οι κατηγορίες εξατμίστηκαν μέσα από το Έργο του.

Στα 28 συνειδητοποιείς γιατί τον λάτρεψαν οι μεγαλύτεροι.  Τη δίψα που έσβηναν τα τραγούδια του, μετά την τραγωδία του 74 αλλά και την πτώση της Χούντας. Την ανάγκη για επανακρόαση τους Σήμερα.

Ο διάλογος με την Μούσα!

Συγκίνηση. Απέραντη συγκίνηση.

Και ο Λάβης να διερωτάται γιατί δακρύζει με τις μελωδίες.

Μήπως για τον ίδιο λόγο που οι Παγοχωρίτες λιώνουν με την ακρόαση είτε απλού τραγουδιού είτε όπερας είτε συμφωνίας, φτάνει να έχουν γραφεί από τον Θεοδωράκη;

55 λεπτά δεν φτάνουν για το πορτρέτο ενός από τους Συνθέτες, για τη μουσική του οποίου δεν διανοούμαστε την πιθανότητα διαγραφής της από την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή Μνήμη.

Ήρθε ήρθε ήρθε ήρθε ήρθε ήρθε!!!

Άνοιξη Άνοιξη Άνοιξη!!!

.......................................................

αν βλέπατε κι εσείς ήλιο μετά από τόσο χειμώνα, θα ήσασταν το ίδιο ενθουσιασμένοι! Δεν μπορώ να περιγράψω την ομορφιά της σημερινής μέρας!

ήηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηλλιιιιιιιιιιιιιιοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοος

αεράκι

είδα και μια πεταλούδα!!! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Και τώρα ... ΤΡΑΓΟΥΔΙ!!!

Παρακαλώ όπως κρατήσετε το χαμόγελο σας σε όρια ανεκτά για ενηλίκους.

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))